مقایسه تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه‌آور دریاچه ارومیه در دو سال 1360 و 1390

عامل اصلی پایداری دریاچه ارومیه، میزان آب آن است که سبب پایداری فلور گیاهی و فون جانوری آن می‌شود. تغییرات تعداد گونه و جمعیت جوجه‌آور پرندگان یکی از شاخص‌های مهم بیان وضعیت بوم‌شناختی دریاچه ارومیه هستند. به همین دلیل، در این مقاله تغییرات تعداد گونه و جمعیت پرندگان جوجه‌آور دریاچه ارومیه در سال 1360 (سال پرآبی دریاچه) با سال 1390 (سال کم‌آبی و خشکی دریاچه ارومیه)، مقایسه شده است. در بوم‌سازگان پارک ملی دریاچه ارومیه در سال پرآبی، 41 گونه پرنده آب‌زی، 40 گونه پرنده کنار آب‌زی و 112 گونه پرنده خشکی‌زی شناسایی شده است. ولی در سال 1390، 20گونه آب‌زی، 10 گونه کنارآب‌زی و 62 گونه خشکی‌زی شناسایی شد. در سال1360، 12گونه پرنده آب‌زی در جزایر دریاچه ارومیه جوجه‌آوری کرده بودند که 5 گونه شاخص آن‌ها شامل، 100هزار جفت فلامینگوPhoenicopterus ruber، 3500 جفت پلیکان سفید Pelecanus onocratelus، 1000 جفت تنجهTadorna tadorna، 5000 جفت کاکایی صورتی Larus genei و 8 هزار جفت کاکایی نقره‌ای Larus argentatusبوده است. ولی در 1390، جمعیت جوجه‌آور 10 گونه به صفر رسیده و جمعیت 2 گونه (کاکایی نقره‌ای و تنجه) نیز بسیار کاهش یافته و هرکدام به کم تر از 100 جفت رسیده است. در سال 1360، متوسط عمق دریاچه ارومیه 6 متر و در سال 1390، 4 متر بوده است. کاهش عمق آب دریاچه حدود 2 متر سبب تخریب کارکرد بوم‌شناختی دریاچه شده و کاهش کیفیت زیستگاهی آن نیز سبب کاهش تعداد گونه‌های پرندگان و از هم پاشیدن کلنی پرندگان آب‌زی جوجه‌آور شده است. از بین رفتن جمعیت جوجه‌آور گونه‌های شاخص نشان می‌دهد که دریاچه ارومیه تغییرات اکولوژیکی فاحشی کرده و ارزش زیستگاهی خود را برای پرندگان آب‌زی و حتی خشکی‌زی از دست داده است.